Numerus concelebrantium

Abstrakt

Msza św. koncelebrowana przywrócona w Kościele łacińskim przez Konstytucję o liturgii (nn. 57–58) początkowo była dozwolona jedynie w uściślonych przypadkach. Wymagano także, aby przewodniczył jej biskup lub jego delegat. W procesie przygotowywania przez Kongregację Kultu Bożego obrzędów koncelebry próbowano określić także liczbę koncelebrujących kapłanów. Jednak w wydanym w 1965 r. Ritus servandus zaznaczono jedynie, że zależy to od konkretnych warunków, w których ma miejsce koncelebracja Mszy św. Najważniejszym kryterium jest wielkość prezbiterium, aby koncelebrujący mogli otaczać ołtarz, nie zasłaniając go wiernym. Obecnie Mszy św. koncelebrowanej może przewodniczyć każdy prezbiter. Taka forma sprawowania Mszy św. stała się zwyczajną praktyką i jest zalecana zawsze wtedy, gdy jest wielu kapłanów i nie ma konieczności indywidualnej celebracji dla dobra wiernych. W ostatnich latach zauważa się tendencję do ograniczania liczby koncelebrujących, zachowując wskazania Ritus servandus. Potwierdza to podejmowanie tego problemu przez Kongregację Kultu Bożego, która przypomina i uzasadnia wcześniejsze przepisy Kościoła. Podkreśla się, że powinny być one zachowane, zwłaszcza w wielkich koncelebracjach i poza zwykłymi miejscami sprawowania Mszy św. Każda bowiem Msza św. koncelebrowana powinna ukazywać i w znakach wyrażać jej teologiczne znaczenie, tzn. jedność kapłaństwa, jedność Ofiary Chrystusa i jedność ludu Bożego.