„Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański” (Mt 1, 24). Dyskretna, skuteczna służba

Abstrakt

Św. Józef był człowiekiem sprawiedliwym, szanował Prawo Izraela. Przeżywał wewnętrzne rozterki, gdy dowiedział się, że jego Oblubienica oczekuje Dziecka, którego nie był ojcem. Pouczony przez anioła, przyjął Ją do siebie, nadał imię Jej Dziecku jako Jego prawny ojciec (Mt 1, 18–25), opiekował się Małżonką i Dzieckiem, zorganizował podróż do Egiptu (Mt 2, 13–15), potem powrót do Palestyny i życie w Nazarecie (Mt 2, 19–23; por. Łk 2, 39–52). Jego czynne posłuszeństwo płynące z wiary jest wypełnieniem tego, co później napisze o wierze ukazującej się przez czyny św. Jakub (Jk 2, 14–17. 20–26). Św. Józef staje w szeregu świadków i wykonawców wiary Starego Testamentu. Ewangelie nie podają żadnego jego słowa. W milczeniu wypełniał wszystko, co do niego należało. List św. Jakuba wskazuje na niebezpieczeństwa płynące ze złego używania języka (Jk 1, 26n; 3, 1–13). Św. Józef może być patronem wszystkich, którzy starają się dyskretnie, wytrwale wśród przeciwności (por. Jk 1, 3n) i skutecznie pełnić wolę Bożą oraz pracować nad opanowaniem swego języka. Łączy dyskrecję, wstrzemięźliwość w mowie z czynami miłości, o których mówi Jk 1, 27; 3, 13, opiekę nad potrzebującymi, w tym wypadku nad swymi Najbliższymi, nad Dzieckiem, które nie miało naturalnego ziemskiego ojca, oraz uczynki spełniane z łagodnością właściwą mądrości. Modlitwa takiego człowieka posiada wielką moc, zgodnie ze słowami Jk 5, 16–18. Naśladujmy dyskrecję i wytrwałą wierność św. Józefa, starajmy się jak on być bardziej chętni do słuchania, a mniej skłonni do mówienia i wprowadzać w czyn usłyszane słowo Boże (por. Jk 1, 19. 22).