Rola krzyża w zbawczym dziele Boga w teologii św. Pawła

Abstrakt

Autor tego artykułu dokonuje analizy tekstów, w których św. Paweł pisze na temat ofiary krzyżowej Chrystusa. W Ga 2, 19–20 Apostoł przedstawia miłość Chrystusa jako istotną cechę Jego natury i sugeruje, że ta miłość wyraziła się w konkretnym, historycznym wydaniu siebie w ofierze. W Rz 5, 7–8 stwierdza, że jedynym motywem ofiary zbawczej, którą z woli Ojca złożył z siebie Syn Boży, jest miłość heroiczna, która wyraża się w śmierci za grzeszników. Choć w starożytności krzyż był narzędziem śmierci najbardziej hańbiącej i poniżającej, w Ga 6, 14 Paweł pisze, że chlubi się krzyżem Jezusa Chrystusa, zaś w 1 Kor 1, 24 dodaje, że Chrystus ukrzyżowany jest „mocą Bożą i mądrością Bożą”. W Ga 3, 13 Paweł postrzega stan ludzkości obciążonej przekleństwem grzechu jako niewolę, z której Chrystus wyzwolił ją przez swą ofiarę złożoną na drzewie krzyża, gdyż na nim dobrowolnie wziął na siebie to przekleństwo, które prowadziło ludzkość do potępienia. Dalsze pogłębienie teologicznej refleksji nad rolą krzyża w zbawczym dziele Boga znajduje się w Ef 2, 13–16 i Kol 1, 19–20. Autor tych tekstów uznaje krew Chrystusa przelaną na krzyżu za narzędzie pojednania oraz wprowadzenia w świecie pojednania i pokoju.