TY - JOUR AU - Smolarek, Dariusz PY - 2012/03/31 Y2 - 2024/03/29 TI - Oratorium w Rzymie od XVII do XVIII wieku JF - Ruch Biblijny i Liturgiczny JA - RBL VL - 65 IS - 1 SE - DO - 10.21906/rbl.83 UR - https://rbl.ptt.net.pl/index.php/RBL/article/view/83 SP - 67–84 AB - <p>Do powstania nowego wokalno-instrumentalnego gatunku muzycznego, który bujnie rozkwitał w okresie baroku, przyczyniła się działalność rzymskiego kapłana św. Filipa Neriego. W specjalnie na ten cel przeznaczonym budynku – zwanym w języku włoskim <em>oratorio</em> – organizował nabożeństwa połączone ze śpiewaniem <em>laud</em>. Pojęcie „oratorium”, pierwotnie oznaczające pomieszczenie modlitewne, odnoszono później do nieliturgicznych i muzycznych nabożeństw, które tam odprawiano. <em>Laudi spirituali</em>stopniowo zastąpione przez <em>madrigali spirituali</em> i <em>motetti concertati</em> posiadały często charakter śpiewów dialogowanych. Z tych form, w I połowie XVII wieku wykształciły się dwa typy oratorium: ludowe (<em>oratorio volgare</em>) i łacińskie (<em>oratorio latino</em>). Treścią kompozycji był nieliturgiczny tekst religijny, który czerpiąc inspiracje z Biblii, przedstawiał: starotestamentalne historie i postaci, nowotestamentalne wydarzenia i przypowieści, a także alegoryczne dialogi pomiędzy Chrystusem i duszą chrześcijanina. W oratorium, śpiewacy, którym towarzyszyła orkiestra (a niekiedy chór), wykonując określone role dramatu, nie korzystali ze środków gry aktorskiej. Oratorium jako nośnik treści religijnej służyło liturgii i stawało się jej dopełnieniem.</p> ER -