@article{Smolarek_2012, title={Oratorium w Rzymie od XVII do XVIII wieku}, volume={65}, url={https://rbl.ptt.net.pl/index.php/RBL/article/view/83}, DOI={10.21906/rbl.83}, abstractNote={<p>Do powstania nowego wokalno-instrumentalnego gatunku muzycznego, który bujnie rozkwitał w okresie baroku, przyczyniła się działalność rzymskiego kapłana św. Filipa Neriego. W specjalnie na ten cel przeznaczonym budynku – zwanym w języku włoskim <em>oratorio</em> – organizował nabożeństwa połączone ze śpiewaniem <em>laud</em>. Pojęcie „oratorium”, pierwotnie oznaczające pomieszczenie modlitewne, odnoszono później do nieliturgicznych i muzycznych nabożeństw, które tam odprawiano. <em>Laudi spirituali</em>stopniowo zastąpione przez <em>madrigali spirituali</em> i <em>motetti concertati</em> posiadały często charakter śpiewów dialogowanych. Z tych form, w I połowie XVII wieku wykształciły się dwa typy oratorium: ludowe (<em>oratorio volgare</em>) i łacińskie (<em>oratorio latino</em>). Treścią kompozycji był nieliturgiczny tekst religijny, który czerpiąc inspiracje z Biblii, przedstawiał: starotestamentalne historie i postaci, nowotestamentalne wydarzenia i przypowieści, a także alegoryczne dialogi pomiędzy Chrystusem i duszą chrześcijanina. W oratorium, śpiewacy, którym towarzyszyła orkiestra (a niekiedy chór), wykonując określone role dramatu, nie korzystali ze środków gry aktorskiej. Oratorium jako nośnik treści religijnej służyło liturgii i stawało się jej dopełnieniem.</p>}, number={1}, journal={Ruch Biblijny i Liturgiczny}, author={Smolarek, Dariusz}, year={2012}, month={mar.}, pages={67–84} }